To Top

„Słownik polskiego języka przyrodniczego” jest autorskim projektem Grzegorza Bobrowicza. Prace nad słownikiem zostały zapoczątkowane w roku 1990, a od roku 2010 prowadzone są intensywnie. Słownik jest zbiorem wyrazów opisujących dziką przyrodę Polski; głównie w skali makroskopowej (pominięto skalę mikro, budowę wewnętrzną organizmów, procesy fizjologiczne). Obejmuje on nazwy używane obecnie i dawniej, w tym gwarowe i ludowe. Słownik adresowany jest do wszystkich którym bliska jest dzika przyroda Polski. Więcej

Zakres tematyczny Słownika:

  • nazwy gatunków roślin Polski – dzikich i zadomowionych, m.in. grzybów, porostów, mszaków, paprotników, roślin nasiennych;
  • nazwy gatunków zwierząt Polski – dzikich i zadomowionych, m.in. mięczaków, stawonogów, kręgowców;
  • nazwy części roślin i zwierząt;
  • głosy zwierząt;
  • nazwy środowisk przyrodniczych, zbiorowisk roślinnych;
  • nazwy rzeźby terenu, wód, gleb; określenia miejsc w terenie itp.;
  • nazwy używane w leśnictwie dotyczące lasów, ich części itp.;
  • nazwy łowieckie dotyczące zwierząt, sposobów ich wabienia i in.;
  • nazwy używane w wędkarstwie dotyczące wód, ich fragmentów i in.;
  • nazwy używane w rolnictwie dotyczące obszarów rolnych, ich fragmentów i in.;
  • nazwy meteorologiczne, m.in. stany pogody, zjawiska na niebie itp.;
  • nazwy pór roku, miesięcy, pór dnia.

Obecnie w Słowniku znalazły się między innymi w dużej części kompletne nazwy gatunków takich grup systematycznych, jak: grzyby, porosty, paprotniki, rośliny nasienne; chrząszcze (część), motyle (część), prostoskrzydłe, ważki, mięczaki, minogi, ryby, ptaki. W przygotowaniu mszaki; pajęczaki, owady (pozostałe grupy), wije, skorupiaki, płazy, gady, ssaki.

Prezentowana część Słownika liczy około 15 tysięcy haseł. Docelowo szacuję, że objętość Słownika sięgnie około 50 tysięcy haseł. Na razie pozostawiam otwartą kwestię cytatów do poszczególnych haseł. Do niektórych haseł je zamieszczam; zwłaszcza cytaty nawiązujące do pochodzenia nazwy. Wykaz źródeł

Zapraszam wszystkich miłośników polskiego języka przyrodniczego do dzielenia się swoimi uwagami na temat Słownika lub poszczególnych jego haseł. Mniej

NUROGĘŚ ornit. <Mergus albellus, ptak z rodziny kaczkowatych Anatidae, w Polsce lęgowy, przelotny i zimujący (in. tracz hohol, t. nurogęś, t. wielki; daw./lud. kruk morski, szlachar, sz. wielki, szlacharz)>: W porze lęgowej osiedlają się nurogęsi nad jeziorami i większymi rzekami, obfitującymi w ryby i otoczonymi starym lasem lub grupami sędziwych drzew. SOKOŁ. Ptaki II, 478.

TRACZ NUROGĘŚ p. nurogęś: Tracz nurogęś jest okazałym, pięknie ubarwionym ptakiem. W zimie i na wiosnę ma samiec szatę o następujących barwach: głowa, górna część szyi i krótki czub na potylicy czarne z zielonym połyskiem. Kark, barki, pokrywy skrzydeł i lotki ramieniowe – białe. Przednia część ghrzbietu czarna, reszta górnej częśći ciała szaropopielata z ciemniejszymi kreskami i białymi falami. Pierś i spód ciała białe z pięknym łososiowoczerwonym nalotem. SOKOŁ. Ptaki II, 478. Tracz nurogęś jest ptakiem towarzyskim i zwłaszcza podczas wędrówek trzyma się w niewielkich stadach, które bardzo często mieszają się z innym ptactwem wodnym. SOKOŁ. Ptaki II, 479.

  • 1

© Copyright 1990-2024 Grzegorz Bobrowicz. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie zdjęć i treści wymaga pisemnej zgody autora.

Powrót do góry