„Słownik polskiego języka przyrodniczego” jest autorskim projektem Grzegorza Bobrowicza. Prace nad słownikiem zostały zapoczątkowane w roku 1990, a od roku 2010 prowadzone są intensywnie. Słownik jest zbiorem wyrazów opisujących dziką przyrodę Polski; głównie w skali makroskopowej (pominięto skalę mikro, budowę wewnętrzną organizmów, procesy fizjologiczne). Obejmuje on nazwy używane obecnie i dawniej, w tym gwarowe i ludowe. Słownik adresowany jest do wszystkich którym bliska jest dzika przyroda Polski. Więcej
Zakres tematyczny Słownika:
Obecnie w Słowniku znalazły się między innymi w dużej części kompletne nazwy gatunków takich grup systematycznych, jak: grzyby, porosty, paprotniki, rośliny nasienne; chrząszcze (część), motyle (część), prostoskrzydłe, ważki, mięczaki, minogi, ryby, ptaki. W przygotowaniu mszaki; pajęczaki, owady (pozostałe grupy), wije, skorupiaki, płazy, gady, ssaki.
Prezentowana część Słownika liczy około 15 tysięcy haseł. Docelowo szacuję, że objętość Słownika sięgnie około 50 tysięcy haseł. Na razie pozostawiam otwartą kwestię cytatów do poszczególnych haseł. Do niektórych haseł je zamieszczam; zwłaszcza cytaty nawiązujące do pochodzenia nazwy. Wykaz źródeł
Zapraszam wszystkich miłośników polskiego języka przyrodniczego do dzielenia się swoimi uwagami na temat Słownika lub poszczególnych jego haseł. Mniej
BIAŁORZYTKA ornit. <nazwa ptaków z rodziny muchołówek Muscicapidae>:
Δ BIAŁORZYTKA PŁOWA Oenanthe isabellina, do Polski zalatuje wyjątkowo,
Δ BIAŁORZYTKA PSTRA O. pleschanka, do Polski zalatuje wyjątkowo,
Δ BIAŁORZYTKA PUSTYNNA O. deserti, do Polski zalatuje wyjątkowo,
Δ BIAŁORZYTKA RDZAWA O. hispanica, do Polski zalatuje wyjątkowo,
Δ BIAŁORZYTKA ZWYCZAJNA O. oenanthe, w Polsce lęgowa, przelotna (in. białorzytka; daw./lud. białochwostka, białogardł, białogon, białorzyt, błękitnogrzbiet, kamienniczek, k. popielaty, k. pospolity, kląskacz, kląszcz, muchołówka, m. błękitnogrzbiet, opocznik, o. białorzytek, o. białorzytka, pliszka białogardł, podkamionek, podkamionka, p. białogon, p. białorzytka, p. popielata, p. wielka, pokląskwa, p. białorzytka, rudzik siwy, trakacz): Nazwa białorzytki jest trafnie dobrana, gdyż najcharakterystyczniejszą cechą, po której zwłaszcza w locie już z daleka można poznać tego ptaka jest śnieżnobiały kuper (kuper = rzyć), świecący z daleka jak białe gęsie pióro gnane przez wiatr. SOKOŁ. Ptaki I, 296. • Towarzyszą jego [bociana czarnego] krokom obrończe głosy białorzytek. Ptaki alrmują o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Fruwają z miejsca na miejsce, z kamienia na kamień, z wyniesionej darni na kołek sterczący z ziemi, wydają swój głos, kiwając frenetycznie ogonkiem. GOŹ. Loty 130.
Najnowsze komentarze