„Słownik polskiego języka przyrodniczego” jest autorskim projektem Grzegorza Bobrowicza. Prace nad słownikiem zostały zapoczątkowane w roku 1990, a od roku 2010 prowadzone są intensywnie. Słownik jest zbiorem wyrazów opisujących dziką przyrodę Polski; głównie w skali makroskopowej (pominięto skalę mikro, budowę wewnętrzną organizmów, procesy fizjologiczne). Obejmuje on nazwy używane obecnie i dawniej, w tym gwarowe i ludowe. Słownik adresowany jest do wszystkich którym bliska jest dzika przyroda Polski. Więcej
Zakres tematyczny Słownika:
Obecnie w Słowniku znalazły się między innymi w dużej części kompletne nazwy gatunków takich grup systematycznych, jak: grzyby, porosty, paprotniki, rośliny nasienne; chrząszcze (część), motyle (część), prostoskrzydłe, ważki, mięczaki, minogi, ryby, ptaki. W przygotowaniu mszaki; pajęczaki, owady (pozostałe grupy), wije, skorupiaki, płazy, gady, ssaki.
Prezentowana część Słownika liczy około 15 tysięcy haseł. Docelowo szacuję, że objętość Słownika sięgnie około 50 tysięcy haseł. Na razie pozostawiam otwartą kwestię cytatów do poszczególnych haseł. Do niektórych haseł je zamieszczam; zwłaszcza cytaty nawiązujące do pochodzenia nazwy. Wykaz źródeł
Zapraszam wszystkich miłośników polskiego języka przyrodniczego do dzielenia się swoimi uwagami na temat Słownika lub poszczególnych jego haseł. Mniej
ZAGANIACZ ornit. <nazwa ptaków z rodziny trzciniaków Acrocephalidae>:
Δ ZAGANIACZ SZCZEBIOTLIWY Hippolais polyglotta, do Polski zalatuje wyjątkowo,
Δ ZAGANIACZ ZWYCZAJNY H. icterina, w Polsce lęgowy, przelotny (in. zaganiacz; daw./lud.
gajośpiew, g. szczebiotliwy, g. żółtopierś, gajówka szczebiotka, g. szczebiotliwa, g.
żółtaczka, g. żółtopierś, piegża szczebiotliwa, pliska zielonego pióra, pliszka
żółtopierś, podrzeźniacz, pokrzywka podżółkła, p. żółta, słowik zaganiacz, swiegotka,
szczebiotka, sz. żółtobrzucha, trel, trela, trelik, tryk, żółta pokrzywka, żółtopierś):
Samego ptaka jdnak jest dość trudno zobaczyć, ponieważ jest w wiecznym ruchu, stale
przeskakuje z gałęzi na gałąź i ani na chwilę nie przerywa pogoni za owadami. (…) To ciągłe
gnanie przed siebie przyczyniło się do oryginalnej nazwy „zaganiacz”. SOKOŁ. Ptaki I, 196. •
W pierwszych dniach maja rozśpiewał się na całe gardło zaganiacz. PUCH. Wyspa 123.
Najnowsze komentarze