„Słownik polskiego języka przyrodniczego” jest autorskim projektem Grzegorza Bobrowicza. Prace nad słownikiem zostały zapoczątkowane w roku 1990, a od roku 2010 prowadzone są intensywnie. Słownik jest zbiorem wyrazów opisujących dziką przyrodę Polski; głównie w skali makroskopowej (pominięto skalę mikro, budowę wewnętrzną organizmów, procesy fizjologiczne). Obejmuje on nazwy używane obecnie i dawniej, w tym gwarowe i ludowe. Słownik adresowany jest do wszystkich którym bliska jest dzika przyroda Polski. Więcej
Zakres tematyczny Słownika:
Obecnie w Słowniku znalazły się między innymi w dużej części kompletne nazwy gatunków takich grup systematycznych, jak: grzyby, porosty, paprotniki, rośliny nasienne; chrząszcze (część), motyle (część), prostoskrzydłe, ważki, mięczaki, minogi, ryby, ptaki. W przygotowaniu mszaki; pajęczaki, owady (pozostałe grupy), wije, skorupiaki, płazy, gady, ssaki.
Prezentowana część Słownika liczy około 15 tysięcy haseł. Docelowo szacuję, że objętość Słownika sięgnie około 50 tysięcy haseł. Na razie pozostawiam otwartą kwestię cytatów do poszczególnych haseł. Do niektórych haseł je zamieszczam; zwłaszcza cytaty nawiązujące do pochodzenia nazwy. Wykaz źródeł
Zapraszam wszystkich miłośników polskiego języka przyrodniczego do dzielenia się swoimi uwagami na temat Słownika lub poszczególnych jego haseł. Mniej
PUCHACZ
1a. ornit. PUCHACZ ZWYCZAJNY <Bubo bubo, ptak z rodziny puszczykowatych Strigidae, w
Polsce lęgowy, osiadły (in. puchacz, p. łężny; daw./lud. bąk, łężna sowa, puacz, puchac,
puchoc, pudzik, puhacz, p. wielki, p. właściwy, p. wyk, puszcz, sowa borowa, s. łęźna,
s. łężna, s. puhacz, s. p. szarego pióra, s. puchacz właściwy, s. wielka, s. wyk, szowa,
wyk)>: Puchacz jest potężnym i w swoim rodzaju pięknym ptakiem, sprawiającym głębokie
wrażenie. SOKOŁ. Ptaki II, 22. • Puchacz, największy przedstawiciel sów żyjących w Polsce,
gnieździ się nad Biebrzą w podmokłych olsach i brzezinach. KŁOS G.S.T. Biebrza 74. •
Wracając z wyprawy o zmierzchu, warto przystanąć i posłuchać, czy z dalekiego lasu nie
dobiega pohukiwanie puchacza – największej krajowej sowy.(…) Najlepiej słychać ten co rusz
powtarzany głos wczesnym wieczorem, będącym pięknym zwieńczeniem mroźnego,
słonecznego dnia. Brzmi głucho, jękliwie, jakby niósł w sobie odcień skargi. KŁOS. G.T.
Prawdziwa 175.
1b. ornit. <nazwa innych ptaków>:
Δ PUCHACZ BŁOTNY daw. p uszatka (błotna).
Δ PUCHACZ LEŚNY daw. p uszatka (zwyczajna).
Δ PUCHACZ PUCHACZYK daw. p. syczek.
Δ PUCHACZ SYCZEK daw. p syczek.
Δ PUCHACZ ŚNIEŻNY p. sowa (śnieżna).
Δ PUCHACZ ŚREDNI daw. p uszatka (zwyczajna).
Δ PUCHACZ USZATY daw. p uszatka (zwyczajna).
Δ PUCHACZ ZIEMNY daw. p. uszatka (błotna).
2. bot. gw. podh. p. wełnianka (wąskolistna).
3. mikol. <nazwa grzybów>:
Δ PUCHACZ p. piestrak (jadalny).
Δ PUCHACZ p. purchawka (chropowata).
Najnowsze komentarze