„Słownik polskiego języka przyrodniczego” jest autorskim projektem Grzegorza Bobrowicza. Prace nad słownikiem zostały zapoczątkowane w roku 1990, a od roku 2010 prowadzone są intensywnie. Słownik jest zbiorem wyrazów opisujących dziką przyrodę Polski; głównie w skali makroskopowej (pominięto skalę mikro, budowę wewnętrzną organizmów, procesy fizjologiczne). Obejmuje on nazwy używane obecnie i dawniej, w tym gwarowe i ludowe. Słownik adresowany jest do wszystkich którym bliska jest dzika przyroda Polski. Więcej
Zakres tematyczny Słownika:
Obecnie w Słowniku znalazły się między innymi w dużej części kompletne nazwy gatunków takich grup systematycznych, jak: grzyby, porosty, paprotniki, rośliny nasienne; chrząszcze (część), motyle (część), prostoskrzydłe, ważki, mięczaki, minogi, ryby, ptaki. W przygotowaniu mszaki; pajęczaki, owady (pozostałe grupy), wije, skorupiaki, płazy, gady, ssaki.
Prezentowana część Słownika liczy około 15 tysięcy haseł. Docelowo szacuję, że objętość Słownika sięgnie około 50 tysięcy haseł. Na razie pozostawiam otwartą kwestię cytatów do poszczególnych haseł. Do niektórych haseł je zamieszczam; zwłaszcza cytaty nawiązujące do pochodzenia nazwy. Wykaz źródeł
Zapraszam wszystkich miłośników polskiego języka przyrodniczego do dzielenia się swoimi uwagami na temat Słownika lub poszczególnych jego haseł. Mniej
PLUSK
1a. łow. <ogon bobra; in. kielnia>: W wodzie jest plusk doskonałym sterem, przy ścinaniu drzew
stanowi podpórkę, na której zwierzę wygodnie siedzi. Pełni też on funkcję donośnej
sygnalizacji. Właśnie każde pojawiające się niebezpieczeństwo bóbr rozgłasza potężnym
uderzeniem ogona o wodę. Plusk jest tak donośny, że w cichą noc niesie się po wodzie nawet
kilka kilometrów. MACIEJ. Saga 89.
1b. daw. <płetwa ogonowa u ryb>
2a. daw. gw. częściej w lm pluski <deszcz (zwłaszcza długotrwały), ulewa, słota, niepogoda>:
Pole czwartku będzie plusk. KARŁ. SGP IV, 128.
2b. gw. kaszub. <śnieg z deszczem>: Plusk pada. KARŁ. SGP IV, 128.
3. gw. podh. <mały staw>
Najnowsze komentarze