SĘP ornit. <nazwa ptaków z rodziny jastrzębiowatych Accipitridae (daw./lud. łysogłów, sąmp, sęb, szep)>: Sępy są dużymi ptakami, które przystosowały siedo wytrwałego lotu szybowcowego, polegającego na wykorzystywaniu ciepłych prądów powietrza. Zależność od ciepłych prądów warunkuje, że występują one tylko w klimacie gorącym i nie mogą przekroczyć pewnej granicy ku biegunom. (…) Ze względu na to, że sępy nie zabijają i nie noszą zdobyczy, mają pazury tępe, a dziób słabo zakrzywiony i bardzo mocny; służy on im do przebijania grubej skóry. Na głowie i szyi pióra są silnie zredukowane; pióra długie przy wyciąganiu wnętrzności z padliny, byłyby tylko zawadą i ptak nie mógłby utrzymać ich w porządku. Na uwagę zasługuje, że jady i bakterie gnilne znajdujące się w padlinie sępom zupełnie nie szkodzą, podobnie jak nie szkodzą hienom i psom. Usuwaniem padliny, która zakaża okolicę, sępy oddają człowiekowi cenne przysługi. SOKOŁ. Ptaki II, 115. Nagle usłyszeliśmy z góry jakby świst, który momentalnie spotężniał do wielkiego szumu; ogromna płachta cienia przemknęła przez pole przed nami i wspaniały sęp stanął na murawie (…) majestatycznym ruchem ściągając skrzydła. W pełni słońca, potężny ptak stał długą chwilę, wyprostowany, bez drgnienia, niby statua ze złocistego spiżu. BURZ. Z Karpat 68.
Δ SĘP lud. nowosąd. p. jastrząb (zwyczajny).
Δ SĘP EGIPSKI daw. p. ścierwnik (biały).
Δ SĘP PŁOWY Gyps fulvus, do Polski zalatujący (in. s. białogłowy, s. okrutny, s. pospolity,
s. rdzawy, s. z głową białą; daw./lud. łysogłów płowy): Sęp płowy został nazwany trafnie,
gdyż cały wierzch i spód jego ciała są koloru płowego. SOKOŁ. Ptaki II, 116.
Δ SĘP KASZTANOWATY Aegypius monachus, do Polski zalatujący (in. sęp, s. łysogłow, s.
łysogłów, s. popielaty, s. rudy, s. szary; daw./lud. łysiec, łysoń, łyś, mnich
kasztanowaty, ścierwnik mnich): Głowa sępa kasztanowatego jest goła i tylko miejscami
pokryta szarobrązowym puchem. SOKOŁ. Ptaki II, 117.
Δ SĘP MYSZOŁÓW daw. p. myszołów (włochaty).
Δ SĘP RYBOŁÓW daw. p. rybołów (zwyczajny).