ŚWIERCZYNA
1a. bot. <bór, którego drzewostan utworzony jest głównie ze świerka>: Droga zarośnięta
zdeptaną trawą, pełna kamieni, które w nią wrosły, wiła się wśród gęstej, młodej świerczyny.
ŻER. Ludzie 523. • Regiel górny jest krainą świerka. Piętro to sięga [w Sudetach] do około 1250
m n.p.m. Występujące tu świerki są przeważnie pochodzenia naturalnego i wraz z innymi
roślinami tworzą zbiorowisko wysokogórskiego boru świerkowego zwanego świerczyną.
FABISZ. Sudety 26.
Δ BOREALNA ŚWIERCZYNA Sphagno girgensohnii-Piceetum (in. bagienna ś. mszysta, b. ś.
paprociowa, borealna ś. bagienna, b. ś. na torfie, bór świerkowy torfowcowy, ś. na
torfie): Dno doliny na znacznych powierzchniach pokrywa świerczyna na torfie – bór o
cechach tajgi. ŁAP. August. 15.
Δ DOLNOREGLOWA ŚWIERCZYNA NA TORFIE Bazzanio-Piceetum (in. dolnoreglowy
świerkowy bór na torfie, podmokła ś. górska),
Δ GÓRNOREGLOWA ŚWIERCZYNA KARPACKA Plagiothecio-Piceetum (in. acydofilna
zachodniokarpacka ś. górnoreglowa, górnoreglowa acidofilna ś. karpacka),
Δ GÓRNOREGLOWA ŚWIERCZYNA SUDECKA Calamagrostio villosae-Piceetum (in. g. ś.
obszaru hercyńsko-sudeckiego, górnoreglowy bór sudecki, sudecki bór świerkowy, ś.
sudecka).
Δ NAWAPIENNA ŚWIERCZYNA GÓRNOREGLOWA Polysticho-Piceetum,
1b. bot. p. świerk (pospolity): Gdy się podeszło już blisko do drzewa, na którym gra nasz głuszec,
nieraz, o ile jest jeszcze ciemnawo, wypada go długo wypatrywać, zwłaszcza jeśli szelma siedzi
wysoko wśród gęstych rozgałęzień sośniny, a jeszcze gorzej świerczyny. KIEN. Nad 511.