PAŁ
1. daw.(stpl.); gw. <upał, znój, skwar>
2. gw. poles. <wzniecany pożar, zwłaszcza na bagiennych łąkach, także na porębach i polach>:
Pamiętały [wilki], że każdej jesieni ludzie puszczali pał, a wtedy płomienie szalały wszędzie po
bajorach na topielisku, pożerając suche trawy i trzciny, gdzie szare drapieżniki miały swe
legowiska. OSSEN. W polskiej 6. • Pał może być stosowany tylko w zimie, gdy łąki są pokryte
zamarzniętą wodą. (…) Drugi i bardzo ważny sposób pału stasowano na leśnych wyrebach.
(…) Na mniejszą skalę stosowano pał przy oczyszczaniu pola po wykopaniu kartofli, tu popiół
również nawoził ziemię. WYSŁ. Echa 43.