SZKLARZ daw. p. żagnica w zn. 1a, w tym p. żagnica (wielka): Jeszcze jeden ruch wiosła powolny a rzutki i łódź sunie w tatarak, w modre niezabudki, gdzie się lekko kołysze wśród brzęczenia szklarzy. SŁONIM. Poezje. cyt. SD. • Poza ptakami radowały oczy moje przepiękne ważki-szklarze, fruwające i trzepoczące się nad wodą. KORS. Las 184. • Śpiew nielicznych ptaków, cichutki trzask, jaki wydawały migocące w słonecznych promieniach skrzydełka wielkich zielonych, niebieskich i szkarłatno-brązowych szklarzy (…) – były to jedyne odgłosy, jakie chwytałem uchem. NIEW. Bezdroża 27.