GŁOWACZ
1a. ichtiol. <nazwa rodzimych gatunków ryb słodkowodnych z rodziny głowaczowatych Cottidae>:
Δ GŁOWACZ BIAŁOPŁETWY Cottus gobio (in. g. niepręgowany, g. pospolity; daw./lud.
babczur, babec, babka, byczek, b. bladopłetwy, głowaczyk, głowocz, klapocz, sówka),
[ostatnio (2010) uważa się, że w Polski nie wystepuje, a jego pozycję zajął głowacz szczupły C. microstumus]
Δ GŁOWACZ PRĘOPŁETWY C. poecilopus (daw./lud. babka, babec).
1b. daw. <ryba z wielką głową, głównie o szczupaku i karpiu>: Szczupaki największe głowaczami
zowią, albo głównemi. KLUK. Zw.cyt. SL • Głowacz – gatunek szczupaka z nadzwyczaj dużą
głową, poławiającego się w jeziorze Wigierskim. KARŁ. SGP II, 88.
2. zool. daw. zwykle w lm głowacze <„młode żabki, kijanki” KARŁ. SGP II, 88>
3. entom. daw. p. krawiec (głowacz).
4. bot. <nazwa roślin>:
Δ lud. p. chaber (bławatek).
Δ p. chaber (łąkowy).
Δ lud. kaszub. p. driakiew w zn. 1a.
Δ p. ostrożeń (głowacz).
Δ p. łopian (pajęczynowaty).
Δ p. łopian (większy).
Δ p. popłoch pospolity.
5. indyw. <charakterystycznie przycięta wierzba>: Drzewa [wierzby] co kilka lat bezlitośnie
pozbawiane gałęzi przekształcają się w przysadziste, grube i pokraczne „głowacze”. KOSS.
Opow 346.