BAHUN daw. p. bagno (zwyczajne): Kępiny mchu zaczynały rzednąć i wchodziliśmy w gęsty wysoki jagodnik, przetykany bahunem i wrzosem na borczowinie. ŚWIĘT. Głuszce 73. • Wielkie krzewy bahunu z wolna rozwijały swoje pączki. KARP. Pieśń 27. • Polowanie w rojście różniło się ostrożnością – a nuż która siedzi na krzaku bahunu czy między jagodami pijanic. MIŁOSZ. Issa 121. • Wchodząc między pierwsze drzewak Tomasz wciągał znany zapach. Jest to królestwo zapachu. Z mchu sterczą tu krzaki bahunu – Ledum palustre – z ich wąskimi skórzanymi liśćmi. MIŁOSZ. Issa 214. • Noc była niemal bezwietrzna, upalna. Przesycała ją woń bahunu, aż tu napływająca z bagien. KARP. Szlakiem 118. • W miejscach przeważnie wysokich, suchych, porośniętych wrzosem i silnie woniejącem „bagnem”, które w miejscowej gwarze „bahunem" nazywają. ZABOR. W sercu 99. • Jest tam [na mszarach] (…) bagno, zwane na Wschodzie „bahunem”, które rośnie również i na mszarach zarośniętych wysoką już sosną, ale zawsze o podłożu torfowcowym. KORS. Trop 77.